Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Ο κυρίαρχος Φόβος


Ο άνθρωπος όταν γεννιέται έχει μόνο έναν φόβο. Τον φόβο της επιβίωσης. 

Όταν βρεθούμε σε ένα πολύ μεγάλο ύψος νιώθουμε φόβο γιατί το σώμα γνωρίζει ότι αν πέσει δεν θα επιβιώσει.
 
Αν βρεθούμε σε κατάσταση κινδύνου επίθεσης από ένα πολύ μεγάλο ζώο επίσης νιώθουμε φόβο γιατί το σώμα γνωρίζει την αδυναμία του απέναντι στις δυνάμεις και τις ικανότητες του ζώου. 
Ή σε περίπτωση επίθεσης από κάποιον άλλον άνθρωπο. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις εκκρίνεται μεγάλη ποσότητα αδρεναλίνης ή οποία προκαλεί υπερδιέγερση ώστε να ενταθούν οι φυσικές ικανότητες του σώματος ώστε να μπορέσει να αποφύγει την απειλή.

Ξαφνικά αποκτάμε τεράστια δύναμη για τα δικά μας δεδομένα, και ικανότητες πέραν του φυσιολογικού, όπως το να τρέξουμε απίστευτα γρήγορα ή το να ανεβούμε τάχιστα σε ένα δέντρο.
Οι ικανότητες αυτές διαρκούν μόνο όσο εκκρίνεται η κατάλληλη ποσότητα αδρεναλίνης. Μόλις η απειλή παρέλθει επιστρέφουμε στα φυσιολογικά επίπεδα.

Αυτός λοιπόν είναι ο μόνος δικαιολογημένος φόβος γιατί αφορά καθαρά την επιβίωση μας.
Όλα τα υπόλοιπα είναι φοβίες και δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης. Είναι "τεχνητοί" φόβοι, δημιουργημένοι συνήθως από κάποιους άλλους, που τις περισσότερες φορές αφορούν το μέλλον. Αυτό δεν μας αφήνει να είμαστε ισορροπημένοι στο παρόν.

Τα παιδιά που είναι από την φύση τους άφοβα, βομβαρδίζονται από το περιβάλλον τους καθημερινά με τον φόβο της οικονομικής ανασφάλειας, τον φόβο της έλλειψης, τον φόβο της καταστροφής, τον φόβο της μοναξιάς, τον φόβο της μη κοινωνικής αποδοχής, (ο κατάλογος είναι τεράστιος) με αποτέλεσμα να δημιουργούνται όλο και περισσότεροι τρομοκρατημένοι ενήλικες.

Η συνεχής έκθεση στον φόβο επίσης μας δημιουργεί αδικαιολόγητο θυμό, προκαταλήψεις, επιθετικότητα, μίσος.
 
Όλα αυτά είναι δευτερογενή συναισθήματα και πηγάζουν όλα από τον φόβο.  

Ο φόβος είναι ακριβώς το αντίθετο συναίσθημα της αγάπης.
 
Μέχρι τώρα όλοι πιστεύαμε ότι το αντίθετο της αγάπης είναι το μίσος.Το μίσος όμως είναι παράγωγο του φόβου κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε. Το μίσος προέρχεται από τον φόβο και αν δεν υπάρχει φόβος για κάτι, δεν μπορεί να εκδηλωθεί μίσος.

Θα μπορούσαμε να
 παρομοιάσουμε το φόβο και την αγάπη με τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος με διαφορετικές πολικότητες.
Στη γλώσσα του σύμπαντος (δονήσεις- Hz) εκφράζονται ως η χαμηλότερη δόνηση (φόβος-μίσος) και η υψηλότερη δόνηση (αγάπη).

Ο φόβοι περιορίζουν την ζωή μας και την κάνουν μηχανική, βαρετή, γιατί νιώθουμε μονίμως ανασφαλείς. Δημιουργούν φραγμούς στην προσωπική μας ανάπτυξη και η ζωή μας δεσμεύεται. Ζώντας μια ζωή με φόβο, ζούμε μια ζωή με απόλυτη προσωπική μοναξιά.

Νιώθουμε αδύναμοι να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις της ζωής, δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε πλέον τι είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε από την ζωή μας, και σαμποτάρουμε όλες τις φιλοδοξίες μας.

Νιώθουμε εμπάθεια και ζήλια για τα τυχών επιτεύγματα του διπλανού μας, και αναλωνόμαστε σε καταστροφικές σκέψεις.
Δεν ξέρουμε ούτε οι ίδιοι τι θέλουμε και προσπαθούμε να αντλήσουμε λίγη ενέργεια μέσα από αρνητικές σκέψεις για το αντικείμενο της ζήλιας μας.

Καταλήγουμε να ζούμε μια ζωή συρρικνωμένοι και εγκλωβισμένοι στους λαβυρίνθους τους ίδιου του μυαλού μας.
Αφηνόμαστε έρμαια στους καθημερινούς βομβαρδισμούς φόβου από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το ίντερνετ, αλλά και τους ανθρώπους του άμεσου περιβάλλοντος μας.
Και κάπου εδώ κάνει την εμφάνιση της και η κατάθλιψη, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Και όλα αυτά, γιατί εμείς τα επιτρέπουμε, μη θέλοντας να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και της δημιουργίας της ζωής μας. Και επιτρέποντας στους όποιους άλλους να επηρεάζουν την ψυχολογία μας και τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε να βλέπαμε τον κόσμο και τον εαυτό μας.

Και είναι αδύνατον να βρούμε τον εαυτό μας και να δημιουργήσουμε οτιδήποτε καλό στην ζωή μας όταν επιτρέπουμε να ζούμε και να κινούμαστε σε αυτό το μοτίβο.

Ο φόβος είναι το κύριο εμπόδιο στην αυτογνωσία.
Το τίμημα που πληρώνουμε επιτρέποντας να ζούμε στον φόβο είναι πράγματι πολύ μεγάλο.


Μάρη Κουγιτάκη















Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Γιατί νοσούμε.



Ο Ιπποκράτης έλεγε οτι κάθε νόσος ξεκινά πρώτα από την ψυχή και μετά καταλήγει στο σώμα. Και πριν αποφασίσουμε ποιά θεραπεία θα ακολουθήσουμε για το σώμα, πρέπει πρώτα να έχουμε θεραπεύσει το τραύμα της ψυχής.

Είναι τραγικό σήμερα να μην γνωρίζουμε καν την τεράστια δύναμη της ψυχικής μας κατάστασης αλλά και των σκέψεων που προέρχονται από αυτήν, και πως ακριβώς λειτουργεί όλο αυτό και επηρεάζει το σώμα μας.

Μόνο τα τελευταία χρόνια η σύγχρονη ιατρική άρχισε να μελετά και να αποδέχεται την επίδραση των σκέψεων στην υγεία μας.
Έχει αποδειχθεί πλέον ότι ανάλογα με τον τύπο των σκέψεων μας ο εγκέφαλος μας κάνει και ανάλογες συνάψεις, στέλνοντας τα ανάλογα μυνήματα-εντολές στα κύτταρα μας. 

Για παράδειγμα σε έναν άνθρωπο που
 είναι μόνιμα δυστυχισμένος ή καταθλιπτικός το σώμα του βρίσκεται σε συνεχή άμυνα με αποτέλεσμα να επιτίθεται στα ίδια του τα κύτταρα. 
Τα λεγόμενα αυτοάνοσα νοσήματα είναι δημιουργίες του ίδιου του σώματος που προσπαθεί να καταπολεμήσει την δυστυχία του εαυτού του. 

Μη γνωρίζοντας μέχρι σήμερα το γιατί γίνεται αυτό, το είχαν αποδώσει σε κληρονομικούς παράγοντες ή σε άγχος.
 
Που βέβαια αυτό που  "κληρονομείται" από τον ασθενή γονέα είναι το ψυχικό του πρόβλημα πού πολύ εύκολα μπορεί να "εναποθέσει" στο παιδί του. 

Τα παιδιά είναι πάντα ο εύκολος στόχος για έναν προβληματικό γονέα. Γιατί είναι πάντα ανοιχτά σε εκείνον και του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα εκείνος να ξεφορτώνει πάνω τους όλα του τα ψυχολογικά προβλήματα, τις ανασφάλειες και την δυστυχία του, με αποτέλεσμα τα παιδιά να αναπτύσσουν ακριβώς το ίδιο μοτίβο.
 
Και αυτό το ονομάζουμε κληρονομικότητα......

Ο άλλος μεγάλος "ένοχος" το άγχος, μας επηρεάζει αρνητικά
 προκαλώντας υπερβολική έκκριση κορτιζόλης στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα να έχουμε μόνιμο αίσθημα της ανασφάλειας, και την πεποίθηση οτι τίποτα δεν θα πάει καλά. 
Και φυσικά, δεν πάει εφόσον οι ίδιοι βάζουμε σε άμεση εφαρμογή το καταστροφικό, απόλυτα δικό μας δημιούργημα, που ονομάσαμε "ο νόμος του Μέρφυ".

Για να εκδηλωθεί όμως ένα
 νόσημα αυτοάνοσο ή μη, χρειάζεται ένα ισχυρό υπόβαθρο. 
Συνήθως οι άνθρωποι που εκδηλώνουν χρόνια νοσήματα φέρουν πολύ ισχυρά ψυχικά τραύματα που πολλές φορές (αλλά όχι πάντα) δεν τα θυμούνται καν. 
Υπάρχουν μέσα στον υποσυνείδητο νου ενώ ο συνειδητός έχει μπλοκάρει την συγκεκριμένη μνήμη.
Επίσης αιτία εκδήλωσης της νόσου μπορεί να είναι ένα πολύ ισχυρό συναισθηματικό σοκ, ή ένα έντονα αρνητικό συναίσθημα.
Αν μείνει έτσι κάποιες μέρες γίνεται νόσος ενώ αν συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω συνεχόμενων αρνητικών αισθημάτων και αρνητικών σκέψεων και διάθεσης, μετατρέπεται σε χρόνιο νόσημα.

Σήμερα υπάρχουν ομάδες σε μεγάλα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο που μελετούν όλο αυτό το κομμάτι. Και όποιος ανατρέξει σε αξιόπιστα ιατρικά περιοδικά του εξωτερικού βρίσκει δημοσιευμένα αποτελέσματα που αποδεικνύουν ακριβώς αυτό. Ότι όλες τις ασθένειες εμείς τις δημιουργούμε, γιατί με κάποιο τρόπο χρειάζεται να αποφορτιστούμε από όλον αυτό τον αρνητισμό που κουβαλάμε μέσα μας.
 
Οπότε σωματοποιούμε το πρόβλημα και το κάνουμε ασθένεια.

Το θετικό και πολύ ελπιδοφόρο είναι οτι αρχίζουν σιγά σιγά να βγαίνουν νέοι γιατροί με ανοιχτά μυαλά, (γιατί είναι απαραίτητη προυπόθεση να έχουν ανοιχτά μυαλά για μπορέσουν να ξεφύγουν από τον ιατρικό δογματισμό), που αντιμετωπίζουν πλέον τον ασθενή ολιστικά συνδυάζοντας την κλασσική ιατρική με της εναλλακτικές θεραπείες.

Σήμερα πάρα πολλά νοσοκομεία της Γερμανίας έχουν επίσημα ηχοθεραπευτές που ασκούν την μέθοδο
Peter Hess με εξαιρετικά αποτελέσματα σε ανθρώπους με εγκεφαλικά, σκλήρυνση κατά πλάκας, μυοσκελετικά προβλήματα, ανθρώπους με εγκεφαλική παράλυση και ένα σωρό άλλα. 
Όπως επίσης αρκετά νοσοκομεία επιτρέπουν σε ενεργειακούς ψυχολόγους και θεραπευτές να έρχονται και να εφαρμόζουν τις τεχνικές τους σε ασθενείς μέσα στο νοσοκομείο.

Θα τολμήσω να πω οτι είναι στο χέρι μας να μην νοσούμε πιά, αρκεί να δούμε την αλήθεια κατάματα δίχως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.
 
Ότι δημιουργούμε μπορούμε και να το αναστείλουμε. 
Μπορεί να ακούγεται περίπλοκο αλλά στην πραγματικότητα είναι απλό και μεγαλειώδες. Όσοι το έχουν κάνει δεν είναι υπεράνθρωποι, είναι απλοί άνθρωποι που αποφάσισαν συνειδητά να μην νιώθουν και να μην είναι πιά άρρωστοι. 

Ο κόσμος αρχίζει να αλλάζει, και να κατανοεί ότι για να υπάρξει μια ανθρωπότητα δίχως ασθένειες χρειάζεται μια ολιστική προσέγγιση του εκάστοτε προβλήματος και όχι μονομερής θεραπεία.
 

Χρειάζεται όπως ακριβώς είπε ο Ιπποκράτης θεραπεία πρώτα της ψυχής και μετά του σώματος.


Μάρη Κουγιτάκη

















Αλλάζω

Η περίοδος που διανύουμε φαίνεται πολύ άσχημη. Όμως οι περισσότεροι ξέρουμε, γνωρίζουμε, νιώθουμε, ότι δεν πάει άλλο. Ο κόσμος έχει επέλ...