Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

Που εστιάζεις?


Η διαδικασία της δημιουργίας αρχίζει πάντα με τη σκέψη. 
Η σκέψη είναι μια μορφή ενέργειας με δική της μοναδική συχνότητα. 
Είναι μια ανεξάρτητη εκδήλωση της ενέργειας, με τεράστια μαγνητική δύναμη. 
Και όπως γνωρίζουμε, μαγνητισμός σημαίνει έλξη. 
Η Σκέψη λοιπόν είναι μια δύναμη, μια εκδήλωση της ενέργειας, έχοντας μια μαγνητική ικανότητα έλξης.

Η κάθε μας σκέψη είναι μία μορφή ενέργειας που έχει την δικιά της μοναδική συχνότητα, και καθώς οι σκέψεις μας στέλνονται έξω στο σύμπαν μέσω του ηλεκτρομαγνητικού παλμού του εγκεφάλου μας, συναντούν ενέργεια που δονείται σε παρόμοια συχνότητα και φέρνει στην ζωή μας συγκυρίες και ανθρώπους που δονούνται επίσης στις ίδιες συχνότητες.

Όσο υψηλότερη είναι η δόνηση, τόσο θετικότερα θα είναι τα γεγονότα και οι άνθρωποι που ελκύουμε και το αντίθετο επίσης, όσο χαμηλότερος ο κραδασμός, τόσο πιο αρνητικοί θα είναι οι άνθρωποι και τα γεγονότα που ελκύουμε.
 
Αυτό σημαίνει ότι είναι σημαντικό να ανυψώσουμε την δόνηση μας έτσι ώστε και οι σκέψεις που εκπέμπουμε να είναι υψηλότερων δονήσεων.

Η φύση του ανθρώπου είναι καθαρά διπολική, όπως συμβαίνει πάντα στις 3
D πραγματικότητες.
Είμαστε δηλαδή και θετικοί (+) και αρνητικοί (-).
 
Η πολικότητα μας μεταβάλλεται συνεχώς ανάλογα με τη δόνηση που εκπέμπουν οι κυρίαρχες σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας.
Και εφ'όσον σκέψη = δόνηση, όταν βιώνουμε την έλλειψη, ο ηλεκτρομαγνητικός παλμός που εκπέμπουμε έχει πολύ χαμηλή δόνηση.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και όταν νιώθουμε φόβο ότι κάτι κακό θα μας συμβεί. Και αυτό μας προκαλεί ανασφάλεια, πολλές φορές και για την ίδια την επιβίωση μας.
 
Και τι πετυχαίνουμε με αυτό? Να ρίξουμε την δόνηση μας στα κατώτερα δυνατά επίπεδα.
Όταν νιώθουμε αυτά τα συναισθήματα, τη στιγμή που τα νιώθουμε, αν στρέψουμε την προσοχή μας στην ενέργεια μας θα παρατηρήσουμε ότι αυτή κάνει μια συρρίκνωση, μαζεύεται κλείνει προς τα μέσα.

Όταν αντιθέτως επικεντρωνόμαστε σε δημιουργικές σκέψεις, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχουμε, έχοντας θετικά συναισθήματα και επικεντρώνοντας την προσοχή μας στα όνειρά μας και όχι στις αποτυχίες μας, η ενέργεια μας «ανοίγει» και με έναν μαγικό τρόπο μπορούμε πλέον να αλλάξουμε τη συχνότητα μας, ώστε ο Νόμος της Έλξης να φέρει θετικά πράγματα από την ίδια ακριβώς ενεργειακή συχνότητα στη ζωή μας.

Αυτό λοιπόν που έλκουμε εξαρτάται απόλυτα στο που και πώς επικεντρώνουμε την προσοχή μας.
 
Είναι όμως εξαιρετικής σημασίας όταν θέλουμε να υλοποιήσουμε την οποιαδήποτε ευζωία ή αφθονία στην ζωή μας, να πιστεύουμε ότι είναι ήδη δική μας, για να μπορέσει να υλοποιηθεί πράγματι στην πραγματικότητα μας.
 

Δεν μπορούμε από την μία να "θέλουμε" και από την άλλη να μην "πιστεύουμε" οτι μπορούμε να έχουμε.
Στην ουσία δηλαδή, χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα νέο ενεργειακό αντίτυπο του εαυτού μας σε μια βελτιωμένη εκδοχή, που ενεργειακά είναι σε πολύ υψηλότερη δόνηση από αυτή που είναι ο συνηθισμένος μας εαυτός που υποφέρει από την έλλειψη.
 

Ο άνθρωπος έχει άπειρες δυνατότητες, και το εργαλείο που ονομάζεται μυαλό μπορεί να το χρησιμοποιήσει εναντίον του, με την ίδια ευκολία που μπορεί να το χρησιμοποιήσει προς όφελος του.
Η κβαντική μηχανική είναι τώρα σε ένα σημείο όπου αρχίζει να εξηγεί το πώς εμείς, ως παρατηρητές, είμαστε υπεύθυνοι για τη δημιουργία της δικής μας αντίληψης της πραγματικότητας. 
Ουσιαστικά, τα μυαλά μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας και όχι το αντίστροφο.

Οπότε ας γίνουμε πιό συνειδητοί στο τι και πως σκεφτόμαστε γιατί το καλύτερο αύριο που όλοι περιμένουμε δεν θα έρθει από μόνο του.
Μπορεί μόνο να είναι αποτέλεσμα αλλαγής της δικής μας κοσμοθέασης, και εφαρμογής ενός νέου μοτίβου σκέψης και συμπεριφοράς.


Μάρη Κουγιτάκη











Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Θυμάσαι ποιός είσαι?


" Όταν οι άλλοι απαιτούν να γίνουμε αυτό που θέλουν εκείνοι να είμαστε, μας αναγκάζουν να σκοτώσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Είναι ένα είδος διακριτικού φόνου. Οι περισσότεροι γονείς και συγγενείς διαπράττουν αυτόν τον φόνο με χαμόγελο στα πρόσωπά τους"

"
Jim Morrison"

Είναι δύσκολο για τον άνθρωπο να δεχθεί και να αποδεχθεί την μοναδικότητα του. Του ίδιου αλλά και των άλλων γύρω του.
Αυτό είναι αποτέλεσμα χιλιάδων χρόνων χειραγώγησης, ελέγχου της γνώσης, της ατομικής ελευθερίας, αλλά και αντιμετώπισης του είδους ως "κοπάδι".
 
Έχει περάσει πιά ως δυναμική καταγραφή στο πεδίο του του ανθρώπου, και η αλήθεια είναι οτι χρειάζεται να κάνει ισχυρή υπέρβαση για να μπορέσει να δει την πραγματική αλήθεια. 

Ακόμη και στον κομμάτι της εσωτερικής φιλοσοφίας που ανθίζει στην εποχή μας, υπάρχουν "πνευματικές σχολές" που κατατάσσουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες.
 
Είσαι τύπος "τάδε" ή "δείνα". 
Και η κατηγοριοποίηση συνεχίζει ακάθεκτη να βάζει τους ανθρώπους σε καλούπια και κουτιά.
Είναι λες και θέλουμε μονίμως να είμαστε σε ένα κοπάδι, να ανήκουμε κάπου.
Σε μια ομάδα, σε ένα σύστημα, σε ένα "γκουρού", σε κάτι ή κάποιον ανώτερο από εμάς.

Δεν υπάρχουν "τύποι" ανθρώπων αγαπητοί μου.
 
Δεν υπάρχουν γκουρού ή ομαδάρχες που να έχουν κάτι να μας προσφέρουν πέρα από χειραγώγηση και έλεγχο.
Ακολουθώντας αυτό το δόγμα, γιατί για δόγμα πρόκειται, θρέφουμε όλη αυτή την παραφιλολογία και παραπληροφόρηση. 
Γιατί αυτό ακριβώς πρεσβεύουν όλοι όσοι με την οποιαδήποτε πρακτική τους κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους, λέγοντας μάλιστα οτι τους αντιμετωπίζουν ολιστικά. 

Τι σημαίνει ολιστικά?
Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν.
Ολιστική αντιμετώπιση δεν μπορεί να προσφέρει καμία πρακτική που δεν βλέπει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ως μοναδικό, και όχι ως αντίγραφο.
Σήμερα γνωρίζουμε οτι δεν υπάρχει ομοιότητα σε τίποτα επάνω στον πλανήτη, ομοιογένεια στα χαρακτηριστικά ναι, ομοιότητα όμως καμία.
Οι ίδιοι οι μελετητές της ζωής, έχουν πιά αποδείξει οτι ακόμα και σε ένα φυτό, κανένα φύλλο δεν είναι απόλυτα όμοιο με το άλλο. Το κάθε ένα είναι μοναδικό στο είδος του και δεν θα βρείς όμοιο του, ακόμη κι αν ψάξεις τα φυτά όλου του πλανήτη.

Γιατί εμείς να πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε "ίδιοι" μεταξύ μας?
Γιατί οι ιδιαιτερότητες του ενός, να είναι ίδιες με του άλλου?
Γιατί να ακολουθούμε το "μονοπάτι" κάποιου άλλου, που το μόνο που έχει κάνει, είναι να μας πείσει ότι εκείνος "ξέρει καλύτερα" από εμάς?
Αυτό δεν στέκει, αλλά ακόμη δεν έχουμε επιτρέψει στον εαυτό μας να το δει.
Και γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να απελευθερωθούμε, πρώτα ατομικά, και στην συνέχεια συλλογικά, ώστε να αλλάξει πιά αυτός ο κόσμος.

Αρχής γενομένης από την οικογένεια και στη συνέχεια τα σχολεία.
 Όλοι ξέρουν καλύτερα τι είναι σωστό και καλό για τα παιδιά, εκτός από τα ίδια τα παιδιά.
Δεν θα σου αρέσει αυτό που θα σου πω, αλλά τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από εσένα. 
Τα παιδιά φέρουν ατόφια τη γνώση που εσύ έχεις ξεχάσει πιά.

-Ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να φάνε.
-Ξέρουν ακριβώς την την ώρα και την ποσότητα που χρειάζεται να φάνε.
-Ξέρουν ακριβώς πότε και πόσο χρειάζεται να κοιμηθούν.
-Ξέρουν ακριβώς πότε και πόσο χρειάζεται να παίξουν.
-Γνωρίζουν την σωστή απάντηση στην κάθε ερώτηση.
-Έχουν ένα τέλειο ανοσοποιητικό σύστημα, καθαρό και ισχυρότατο, που είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα πάντα.

Αντ'αυτού,
-Τρώνε αυτά που τα υποχρεώνεις να φάνε.
-Κοιμούνται όποτε εσύ τα υποχρεώσεις να κοιμηθούν.
-Παίζουν όποτε εσύ νομίζεις οτι είναι ώρα να παίξουν, και εφ'όσον έχουν φέρει εις πέρας τις "υποχρεώσεις τους".
-Πείθονται οτι δεν ξέρουν επειδή είναι παιδιά, και εσύ ο "μεγάλος που ξέρει τα πάντα" με αποτέλεσμα να κλειδώνουν όλη τους την σοφία.
-Είναι μονίμως άρρωστα και γεμάτα αλλεργίες, γιατί τους έχεις διαλύσει το ανοσοποιητικό τους, βομβαρδίζοντας τα με εμβόλια-δηλητήρια και παντός είδους χημικά.
Το έκανες με χαρά, γιατί έτσι σου είπε οτι πρέπει να κάνεις αυτός ο "άλλος", που πάντα ξέρει καλύτερα από εσένα. 

Βγαίνουν αγχωμένοι ενήλικες γεμάτοι φοβίες και ανασφάλειες γιατί έχουν πραγματικά ξεχάσει τι είναι, και πόσο μοναδικοί είναι.
Έτσι, πάλι κάποιος άλλος καλοθελητής θα βρεθεί, για να τους "βοηθήσει να βρουν το δρόμο τους".

Και ο κύκλος της "ζωής" συνεχίζεται........ΞΥΠΝΑ.

Μάρη Κουγιτάκη
 



Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Κατ'ουσίαν Αγάπη


Στη "σύγχρονη" εποχή που ζούμε, δεν γνωρίζουμε το πραγματικό νόημα της λέξης Αγάπη.
Νομίζουμε οτι Αγάπη είναι αυτό που νιώθουμε για την οικογένεια μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας.
Αυτό όμως είναι μόνο μια μικρή έκλαμψη της πραγματικής ουσίας της Αγάπης.
Είναι σαν να γευόμαστε ένα ψίχουλο από μια τεράστια πίτα και νομίζουμε οτι με αυτό το ψίχουλο έχουμε φάει όλη την πίτα.

Η Αγάπη στην ουσία της είναι έννοια πολυσυλλεκτική και αφηρημένη.
Στο σύμπαν η Αγάπη εκδηλώνεται ως ελκτική δύναμη που ενώνει την ύλη και δημιουργεί κάθε μορφολογία.

Στον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο την βρίσκουμε στην αρχή της κοσμογονίας και θεογονίας, ως το πρώτιστο στοιχείο δημιουργίας.

Η ελκτική της δύναμη είναι αυτή που συγκρατεί την ύλη στα πλανητικά συστήματα (μεγάκοσμος), και στις υποδιαιρέσεις της ύλης και τον σχηματισμό όλων των μορφών ζωής, δημιουργώντας έτσι συμπλέγματα και μορφές ζωής λιγότερο ή περισσότερο εξελιγμένες (μικρόκοσμος).

Η Αγάπη όχι μόνο συγκρατεί την ύλη, αλλά και την κινητοποιεί, δημιουργώντας έτσι όλες τις μορφές του αισθητού και του νοητού κόσμου.
Είναι ένα μεγαλείο υπερνόησης, υπεραντίληψης, άνευ εκλογίκευσης, περιορισμών, και λεκτικής αποτύπωσης.

Μια αρμονική ροή που πηγάζει με αφθονία και ελευθερία χωρίς σκοπό, αιτία, αποτέλεσμα και όρους αλλά με πληρότητα, ολότητα μετουσίωση και εξέλιξη προς γέννηση άκτιστου φωτός.

Yπάρχει τόση ομορφιά, ευτυχία, αλήθεια, ζωή, αρμονία και φώς στην Αγάπη, που ο άνθρωπος πολλές φορές τρομάζει μπροστά σε όλο αυτό το μεγαλείο σαν μια δύναμη που δεν μπορεί να αντέξει.
Έτσι την "μικραίνει" και την φέρνει στα μέτρα του. 
Θέλει να έχει την αίσθηση οτι μπορεί να την χειριστεί και να την ελέγξει, δημιουργώντας μέσα του ένα μόρφωμα που το ονομάζει "αγάπη".

Μόνο όταν φτάσουμε στο σημείο εκείνο όπου μπορούμε να νιώσουμε Αγάπη προς το σύνολο του εκδηλωμένου κόσμου, προς τον άνθρωπο, προς το ζώο, το φυτό, την πέτρα, το ποτάμι, τον αέρα που αναπνέουμε, προς μία κατάσταση που ζούμε, προς τα πάντα, από την πρωτογενή ουσία μέχρι τον θεό, τότε μπορούμε να πούμε οτι πραγματικά Αγαπάμε.

Βάλτε τον εαυτό σας στην "κατάσταση" της Αγάπης, κάντε τα πάντα για την αγάπη, διαφύλαξτε την, μην επιτρέψετε σε κανέναν να σβήσει αυτή την υπέροχη φλόγα, απλά μοίραστε την σε όσους μπορείτε.
 
Δεν καίει, δεν τυφλώνει, αλλά συμπληρώνει όπου υπάρχει κενό, και μετουσιώνει όπου υπάρχει κακό.

Η αγάπη δεν θέλει βιασύνη, δεν θέλει πίεση, δεν βρίσκει εμπόδια, αλλά και να συναντήσει θα τα ξεπεράσει τόσο εύκολα όσο εύκολα στάζει ένα δάκρυ από συγκίνηση και χαρά.
Υπάρχει όπου υπάρχει νηφαλιότητα, καλοσύνη, έρως, χαμόγελο, βοήθεια, ελευθερία. Διότι ελευθερία και ανιδιοτέλεια είναι τα κύρια συστατικά της.

Από την στιγμή που μπορούμε να διεκδικήσουμε και να αντέξουμε την αγάπη, απλά μπορούμε να κάνουμε τα πάντα σε αυτή την ζωή.

Η αγάπη δε γεννήθηκε γι'αυτό δε μπορεί να πεθάνει.
 
Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. 
Υπάρχει πριν τη γέννηση και θα υπάρχει μετά το θάνατο, διότι είναι μια μορφή κατάστασης πέρα από οποιαδήποτε υπαρξιακή υλική εκδήλωση.

Μάρη Κουγιτάκη




Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Τίποτα δεν είναι προσωπική υπόθεση.


Αν και ο καθένας από μας δεν είναι παρά ένα πρόσωπο ανάμεσα σε εκατομμύρια,είμαστε
 όλοι χορδές ενός αιώνιου ιστού.
Δονώντας την μια χορδή δονούνται όλες. Με τον ίδιο τρόπο με την ίδια δύναμη και με την ίδια πρόθεση.

Καμία χορδή δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντική για τον ιστό. Όπως και κανένα κύτταρο δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό για το σώμα.
Για να υφίσταται το ένα πρέπει να υπάρχει το άλλο.
Δεν γίνεται γλυκό χωρίς πικρό, δεν γίνεται άσπρο δίχως μαύρο, δεν γίνεται φως δίχως σκοτάδι.

Και μεις καλούμαστε να επιλέξουμε σε ποιόν πόλο θα κατευθύνουμε την ενέργεια μας.
Το κάθε τι σ'αυτόν τον πλανήτη έχει ένα σκοπό να επιτελέσει,μια αιτία και ένα αποτέλεσμα. Η κάθε πράξη, η κάθε σκέψη έχει δόνηση και αλληλεπιδρά με ότι υπάρχει.

Όπως το βότσαλο που πετάμε στη λίμνη,κάθε πράξη ή σκέψη μας, απλώνεται σχηματίζοντας όλο και μεγαλύτερους κύκλους που αγκαλιάζουν ότι συναντήσουν στο διάβα τους.

Δυσκολευόμαστε ίσως να κατανοήσουμε ότι τα πάντα είναι αλληλένδετα και ως εκ τούτου οτιδήποτε συμβαίνει μας επηρεάζει όλους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Κατά συνέπεια ότι καλό ή κακό κάνουμε δεν είναι προσωπική υπόθεση. Είναι σημαντικό για όλους.
Η κάθε σκέψη μας, η κάθε πρόθεση μας και η κάθε πράξη μας, έχει σημαντικό αντίκτυπο σε όλον τον πλανήτη.
Γιατί η πληροφορία μεταδίδεται μέσω αυτού του αιώνιου ιστού στα πάντα, σε ότι υπάρχει. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το φαινόμενο της πεταλούδας.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε οτι είμαστε πομποί και δέκτες ταυτόχρονα. Λαμβάνουμε και στέλνουμε καθημερινά εκατομμύρια "σήματα", δημιουργώντας ένα συλλογικό ασυνείδητο που περιλαμβάνει τα πάντα.

Όσο υπάρχει στον κόσμο πόνος,δυστυχία,μοναξιά,είναι και δική μας ευθύνη.
Και όταν αλλάζουμε,με τη φροντίδα,την προσφορά και την αγάπη μας τη ζωή των ανθρώπων γύρω μας, των ζώων αλλά και κάθε μορφής ζωής, τότε αλλάζουμε τον κόσμο ολόκληρο.

Η πληροφορία ταξιδεύει με ταχύτητες πολύ μεγαλύτερες του φωτός και ενεργοποιεί και άλλους, επηρεάζοντας θετικά το συλλογικό ασυνείδητο.
Είναι καιρός να αρχίσουμε όλοι να προσφέρουμε, ότι έχει ο κάθε ένας. 
Την αγάπη του, την γνώση του, την τροφή του.

Και αν νομίζετε ότι έχετε δώσει αρκετά,ξανασκεφτείτε το. Πάντα υπάρχουν περισσότερα για να δώσετε και κάποιος για να του τα δώσετε.

Το "καλύτερο αύριο" που όλοι περιμένουμε δεν θα έρθει από μόνο του.
Μπορεί μόνο να είναι αποτέλεσμα αλλαγής της δικής μας κοσμοθέασης, και εφαρμογής ενός νέου μοτίβου σκέψης και συμπεριφοράς.

Μάρη Κουγιτάκη 


Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Ο κυρίαρχος Φόβος


Ο άνθρωπος όταν γεννιέται έχει μόνο έναν φόβο. Τον φόβο της επιβίωσης. 

Όταν βρεθούμε σε ένα πολύ μεγάλο ύψος νιώθουμε φόβο γιατί το σώμα γνωρίζει ότι αν πέσει δεν θα επιβιώσει.
 
Αν βρεθούμε σε κατάσταση κινδύνου επίθεσης από ένα πολύ μεγάλο ζώο επίσης νιώθουμε φόβο γιατί το σώμα γνωρίζει την αδυναμία του απέναντι στις δυνάμεις και τις ικανότητες του ζώου. 
Ή σε περίπτωση επίθεσης από κάποιον άλλον άνθρωπο. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις εκκρίνεται μεγάλη ποσότητα αδρεναλίνης ή οποία προκαλεί υπερδιέγερση ώστε να ενταθούν οι φυσικές ικανότητες του σώματος ώστε να μπορέσει να αποφύγει την απειλή.

Ξαφνικά αποκτάμε τεράστια δύναμη για τα δικά μας δεδομένα, και ικανότητες πέραν του φυσιολογικού, όπως το να τρέξουμε απίστευτα γρήγορα ή το να ανεβούμε τάχιστα σε ένα δέντρο.
Οι ικανότητες αυτές διαρκούν μόνο όσο εκκρίνεται η κατάλληλη ποσότητα αδρεναλίνης. Μόλις η απειλή παρέλθει επιστρέφουμε στα φυσιολογικά επίπεδα.

Αυτός λοιπόν είναι ο μόνος δικαιολογημένος φόβος γιατί αφορά καθαρά την επιβίωση μας.
Όλα τα υπόλοιπα είναι φοβίες και δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης. Είναι "τεχνητοί" φόβοι, δημιουργημένοι συνήθως από κάποιους άλλους, που τις περισσότερες φορές αφορούν το μέλλον. Αυτό δεν μας αφήνει να είμαστε ισορροπημένοι στο παρόν.

Τα παιδιά που είναι από την φύση τους άφοβα, βομβαρδίζονται από το περιβάλλον τους καθημερινά με τον φόβο της οικονομικής ανασφάλειας, τον φόβο της έλλειψης, τον φόβο της καταστροφής, τον φόβο της μοναξιάς, τον φόβο της μη κοινωνικής αποδοχής, (ο κατάλογος είναι τεράστιος) με αποτέλεσμα να δημιουργούνται όλο και περισσότεροι τρομοκρατημένοι ενήλικες.

Η συνεχής έκθεση στον φόβο επίσης μας δημιουργεί αδικαιολόγητο θυμό, προκαταλήψεις, επιθετικότητα, μίσος.
 
Όλα αυτά είναι δευτερογενή συναισθήματα και πηγάζουν όλα από τον φόβο.  

Ο φόβος είναι ακριβώς το αντίθετο συναίσθημα της αγάπης.
 
Μέχρι τώρα όλοι πιστεύαμε ότι το αντίθετο της αγάπης είναι το μίσος.Το μίσος όμως είναι παράγωγο του φόβου κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε. Το μίσος προέρχεται από τον φόβο και αν δεν υπάρχει φόβος για κάτι, δεν μπορεί να εκδηλωθεί μίσος.

Θα μπορούσαμε να
 παρομοιάσουμε το φόβο και την αγάπη με τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος με διαφορετικές πολικότητες.
Στη γλώσσα του σύμπαντος (δονήσεις- Hz) εκφράζονται ως η χαμηλότερη δόνηση (φόβος-μίσος) και η υψηλότερη δόνηση (αγάπη).

Ο φόβοι περιορίζουν την ζωή μας και την κάνουν μηχανική, βαρετή, γιατί νιώθουμε μονίμως ανασφαλείς. Δημιουργούν φραγμούς στην προσωπική μας ανάπτυξη και η ζωή μας δεσμεύεται. Ζώντας μια ζωή με φόβο, ζούμε μια ζωή με απόλυτη προσωπική μοναξιά.

Νιώθουμε αδύναμοι να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις της ζωής, δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε πλέον τι είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε από την ζωή μας, και σαμποτάρουμε όλες τις φιλοδοξίες μας.

Νιώθουμε εμπάθεια και ζήλια για τα τυχών επιτεύγματα του διπλανού μας, και αναλωνόμαστε σε καταστροφικές σκέψεις.
Δεν ξέρουμε ούτε οι ίδιοι τι θέλουμε και προσπαθούμε να αντλήσουμε λίγη ενέργεια μέσα από αρνητικές σκέψεις για το αντικείμενο της ζήλιας μας.

Καταλήγουμε να ζούμε μια ζωή συρρικνωμένοι και εγκλωβισμένοι στους λαβυρίνθους τους ίδιου του μυαλού μας.
Αφηνόμαστε έρμαια στους καθημερινούς βομβαρδισμούς φόβου από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το ίντερνετ, αλλά και τους ανθρώπους του άμεσου περιβάλλοντος μας.
Και κάπου εδώ κάνει την εμφάνιση της και η κατάθλιψη, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Και όλα αυτά, γιατί εμείς τα επιτρέπουμε, μη θέλοντας να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και της δημιουργίας της ζωής μας. Και επιτρέποντας στους όποιους άλλους να επηρεάζουν την ψυχολογία μας και τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε να βλέπαμε τον κόσμο και τον εαυτό μας.

Και είναι αδύνατον να βρούμε τον εαυτό μας και να δημιουργήσουμε οτιδήποτε καλό στην ζωή μας όταν επιτρέπουμε να ζούμε και να κινούμαστε σε αυτό το μοτίβο.

Ο φόβος είναι το κύριο εμπόδιο στην αυτογνωσία.
Το τίμημα που πληρώνουμε επιτρέποντας να ζούμε στον φόβο είναι πράγματι πολύ μεγάλο.


Μάρη Κουγιτάκη















Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Γιατί νοσούμε.



Ο Ιπποκράτης έλεγε οτι κάθε νόσος ξεκινά πρώτα από την ψυχή και μετά καταλήγει στο σώμα. Και πριν αποφασίσουμε ποιά θεραπεία θα ακολουθήσουμε για το σώμα, πρέπει πρώτα να έχουμε θεραπεύσει το τραύμα της ψυχής.

Είναι τραγικό σήμερα να μην γνωρίζουμε καν την τεράστια δύναμη της ψυχικής μας κατάστασης αλλά και των σκέψεων που προέρχονται από αυτήν, και πως ακριβώς λειτουργεί όλο αυτό και επηρεάζει το σώμα μας.

Μόνο τα τελευταία χρόνια η σύγχρονη ιατρική άρχισε να μελετά και να αποδέχεται την επίδραση των σκέψεων στην υγεία μας.
Έχει αποδειχθεί πλέον ότι ανάλογα με τον τύπο των σκέψεων μας ο εγκέφαλος μας κάνει και ανάλογες συνάψεις, στέλνοντας τα ανάλογα μυνήματα-εντολές στα κύτταρα μας. 

Για παράδειγμα σε έναν άνθρωπο που
 είναι μόνιμα δυστυχισμένος ή καταθλιπτικός το σώμα του βρίσκεται σε συνεχή άμυνα με αποτέλεσμα να επιτίθεται στα ίδια του τα κύτταρα. 
Τα λεγόμενα αυτοάνοσα νοσήματα είναι δημιουργίες του ίδιου του σώματος που προσπαθεί να καταπολεμήσει την δυστυχία του εαυτού του. 

Μη γνωρίζοντας μέχρι σήμερα το γιατί γίνεται αυτό, το είχαν αποδώσει σε κληρονομικούς παράγοντες ή σε άγχος.
 
Που βέβαια αυτό που  "κληρονομείται" από τον ασθενή γονέα είναι το ψυχικό του πρόβλημα πού πολύ εύκολα μπορεί να "εναποθέσει" στο παιδί του. 

Τα παιδιά είναι πάντα ο εύκολος στόχος για έναν προβληματικό γονέα. Γιατί είναι πάντα ανοιχτά σε εκείνον και του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα εκείνος να ξεφορτώνει πάνω τους όλα του τα ψυχολογικά προβλήματα, τις ανασφάλειες και την δυστυχία του, με αποτέλεσμα τα παιδιά να αναπτύσσουν ακριβώς το ίδιο μοτίβο.
 
Και αυτό το ονομάζουμε κληρονομικότητα......

Ο άλλος μεγάλος "ένοχος" το άγχος, μας επηρεάζει αρνητικά
 προκαλώντας υπερβολική έκκριση κορτιζόλης στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα να έχουμε μόνιμο αίσθημα της ανασφάλειας, και την πεποίθηση οτι τίποτα δεν θα πάει καλά. 
Και φυσικά, δεν πάει εφόσον οι ίδιοι βάζουμε σε άμεση εφαρμογή το καταστροφικό, απόλυτα δικό μας δημιούργημα, που ονομάσαμε "ο νόμος του Μέρφυ".

Για να εκδηλωθεί όμως ένα
 νόσημα αυτοάνοσο ή μη, χρειάζεται ένα ισχυρό υπόβαθρο. 
Συνήθως οι άνθρωποι που εκδηλώνουν χρόνια νοσήματα φέρουν πολύ ισχυρά ψυχικά τραύματα που πολλές φορές (αλλά όχι πάντα) δεν τα θυμούνται καν. 
Υπάρχουν μέσα στον υποσυνείδητο νου ενώ ο συνειδητός έχει μπλοκάρει την συγκεκριμένη μνήμη.
Επίσης αιτία εκδήλωσης της νόσου μπορεί να είναι ένα πολύ ισχυρό συναισθηματικό σοκ, ή ένα έντονα αρνητικό συναίσθημα.
Αν μείνει έτσι κάποιες μέρες γίνεται νόσος ενώ αν συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω συνεχόμενων αρνητικών αισθημάτων και αρνητικών σκέψεων και διάθεσης, μετατρέπεται σε χρόνιο νόσημα.

Σήμερα υπάρχουν ομάδες σε μεγάλα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο που μελετούν όλο αυτό το κομμάτι. Και όποιος ανατρέξει σε αξιόπιστα ιατρικά περιοδικά του εξωτερικού βρίσκει δημοσιευμένα αποτελέσματα που αποδεικνύουν ακριβώς αυτό. Ότι όλες τις ασθένειες εμείς τις δημιουργούμε, γιατί με κάποιο τρόπο χρειάζεται να αποφορτιστούμε από όλον αυτό τον αρνητισμό που κουβαλάμε μέσα μας.
 
Οπότε σωματοποιούμε το πρόβλημα και το κάνουμε ασθένεια.

Το θετικό και πολύ ελπιδοφόρο είναι οτι αρχίζουν σιγά σιγά να βγαίνουν νέοι γιατροί με ανοιχτά μυαλά, (γιατί είναι απαραίτητη προυπόθεση να έχουν ανοιχτά μυαλά για μπορέσουν να ξεφύγουν από τον ιατρικό δογματισμό), που αντιμετωπίζουν πλέον τον ασθενή ολιστικά συνδυάζοντας την κλασσική ιατρική με της εναλλακτικές θεραπείες.

Σήμερα πάρα πολλά νοσοκομεία της Γερμανίας έχουν επίσημα ηχοθεραπευτές που ασκούν την μέθοδο
Peter Hess με εξαιρετικά αποτελέσματα σε ανθρώπους με εγκεφαλικά, σκλήρυνση κατά πλάκας, μυοσκελετικά προβλήματα, ανθρώπους με εγκεφαλική παράλυση και ένα σωρό άλλα. 
Όπως επίσης αρκετά νοσοκομεία επιτρέπουν σε ενεργειακούς ψυχολόγους και θεραπευτές να έρχονται και να εφαρμόζουν τις τεχνικές τους σε ασθενείς μέσα στο νοσοκομείο.

Θα τολμήσω να πω οτι είναι στο χέρι μας να μην νοσούμε πιά, αρκεί να δούμε την αλήθεια κατάματα δίχως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.
 
Ότι δημιουργούμε μπορούμε και να το αναστείλουμε. 
Μπορεί να ακούγεται περίπλοκο αλλά στην πραγματικότητα είναι απλό και μεγαλειώδες. Όσοι το έχουν κάνει δεν είναι υπεράνθρωποι, είναι απλοί άνθρωποι που αποφάσισαν συνειδητά να μην νιώθουν και να μην είναι πιά άρρωστοι. 

Ο κόσμος αρχίζει να αλλάζει, και να κατανοεί ότι για να υπάρξει μια ανθρωπότητα δίχως ασθένειες χρειάζεται μια ολιστική προσέγγιση του εκάστοτε προβλήματος και όχι μονομερής θεραπεία.
 

Χρειάζεται όπως ακριβώς είπε ο Ιπποκράτης θεραπεία πρώτα της ψυχής και μετά του σώματος.


Μάρη Κουγιτάκη

















Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Ένας υπέροχος Άγγελος.


Ο Nick είναι ένας υπέροχος και δυνατός Άγγελος που διάλεξε τούτη την πολύ δύσκολη αποστολή για να βοηθήσει και να εμψυχώσει όλους εμάς στον δρόμο της εξέλιξης και της αυτεπίγνωσης. 

Αλλά κυρίως τους νέους Αγγέλους που βρίσκονται τώρα στην γη ώστε να μπορέσουν να δουν και κυρίως να θυμηθούν ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από τα πρότυπα που έχουν δει μέχρι τώρα από την οικογένεια και την κοινωνία. Υπάρχει κάτι άλλο πίσω από το πέπλο που έχει σκεπάσει τα μάτια μας.

Να δουν μιαν άλλη αλήθεια, την πραγματική αλήθεια.
Που λέει οτι δεν υπάρχει περιορισμός πουθενά, οτι την πραγματικότητα μας την δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, οτι έχουμε την πλήρη ευθύνη του εαυτού μας και του τρόπου που θα εξελιχθεί η ζωή μας. Οτι κανείς δεν μπορεί να μας περιορίσει παρά μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός.

Ο
Nick είναι ένας αληθινός δάσκαλος, ένας αληθινός θέος.

Μάρη Κουγιτάκη 





Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Στη Σιωπή


Όταν είμαστε στην σιωπή η πολικότητα μας μετατοπίζεται και αυτόματα εισερχόμαστε σε μια διαισθητική κατάσταση. Και εκεί είναι που αρχίζουμε να έχουμε αίσθηση των ενεργειακών πεδίων που υπάρχουν γύρω μας αλλά και μέσα μας. 

Πολλοί που ασχολούνται με τον διαλογισμό υποστηρίζουν ότι όταν αρχίζεις να "νιώθεις" δεν βρίσκεσαι σε κατάσταση βαθύ διαλογισμού και οτι  όλα αυτά που νιώθεις είναι το μυαλό που προσπαθεί να σε αποσπάσει από το να πετύχεις το λεγόμενο νοητικό κενό (mental void).
Συνήθως προτείνεται η επιβολή της "μη σκέψης" και του υποτιθέμενου "ελέγχου του μυαλού"

Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Το νοητικό κενό καμία σχέση δεν έχει με το αν έχεις σωματικές αισθήσεις. Ίσα ίσα που όταν αρχίζεις να νιώθεις, τότε είναι που βρίσκεσαι σε πραγματικά βαθύ διαλογισμό και ο εγκέφαλος σου έχει πέσει στα βαθύτερα κύματα Θήτα. 

Όσοι προσπαθούν να σταματήσουν "να σκέφτονται" και να "νιώθουν" κατά την διάρκεια του διαλογισμού, εκτός του οτι σπανίως το καταφέρνουν, αυτοπεριορίζονται στα κύματα Άλφα με αποτέλεσμα να μην έχουν καμία επαφή με οτιδήποτε άλλο.
 
Τις περισσότερες φορές δε, δεν καταφέρνουν να μπουν ούτε καν σε Άλφα κύματα γιατί επικεντρώνουν όλη τους την ενέργεια και την προσοχή τους στο να σταματήσουν τις σκέψεις τους.

Το μυαλό είναι πολύτιμος συνεργάτης στον διαλογισμό και όχι εχθρός. Ας μην το πολεμάμε προσπαθώντας να το βγάλουμε από την διαδικασία, ας του επιτρέψουμε να συμμετέχει δημιουργικά μετατοπίζοντας το, από το να σκέφτεται, στο να "αισθάνεται" μαζί με το σώμα. Στο να παρατηρεί την διαδικασία δίχως καμία πίεση και προσδοκία.

Ως διάμεσο, μπορώ υπεύθυνα να σας πω, οτι η μόνη περίπτωση να αισθανθείς και να συνδεθείς με τις ενέργειες που υπάρχουν γύρω σου και σε διαπερνούν, ή να έρθεις σε επαφή και να επικοινωνήσεις αν το επιθυμείς με άλλες διαστάσεις, είναι να βρίσκεσαι σε βαθύ Θήτα και να "νιώθεις". 
Να νιώθεις οτιδήποτε σε πλησιάζει ώστε να αναγνωρίσεις την ενέργεια του και να μπορείς επίσης αν το επιλέξεις, να επιτρέψεις να γίνει ζεύξη ή όχι. 
Και όλα αυτά μπορούν να συμβούν μέσα στην μαγική "σιωπή".

Η σιωπή λοιπόν δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση απώλεια των αισθήσεων αλλά την εντατικοποίηση αυτών.
 

Όταν είμαστε στην σιωπή "νιώθουμε" περισσότερο, "βλέπουμε" περισσότερο και "ακούμε" περισσότερο. Και αυτό μας φέρνει σε μιά κατάσταση ύψιστης επίγνωσης του εαυτού μας, αλλά και του εσωτερικού κόσμου μας.
Μας προσφέρει την συγκίνηση της συνειδητοποίησης οτι δεν είμαστε μόνο αυτό που βλέπουμε.
Οτι οι δυνατότητες μας δεν περιορίζονται μόνο στο υλικό μας περιβάλλον.
Ενεργοποιείται η διόραση, η διακοή, και η διαίσθηση.

Η σιωπή δεν σημαίνει αποσύνδεση αλλά επανασύνδεση με ότι υπάρχει γύρω μας αλλά και μέσα μας. Μας βοηθά στο να αναγνωρίσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε και να ανακαλύψουμε όλα όσα μπορούμε να επιτύχουμε.

Αρκεί να ξεφύγουμε από νόρμες και "μονοπάτια". Αρκεί να επιτρέψει ο κάθε ένας μας στην μοναδικότητα του να εκφραστεί όπως εκείνη επιθυμεί.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος όταν βρισκόμαστε στην "σιωπή". 
Δεν υπάρχει πρέπει και δεν πρέπει.
Υπάρχει η απόλυτη ελευθερία της έκφρασης και του βιώματος των αισθήσεων μέσα από την οπτική του οτι ο καθένας μας είναι μοναδικός. Φτάνει μόνο να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δει την μεγάλη εικόνα.

Και τότε γίνεται το θαύμα......

Μάρη Κουγιτάκη









Αλλάζω

Η περίοδος που διανύουμε φαίνεται πολύ άσχημη. Όμως οι περισσότεροι ξέρουμε, γνωρίζουμε, νιώθουμε, ότι δεν πάει άλλο. Ο κόσμος έχει επέλ...