Ο κυρίαρχος Φόβος

Ο άνθρωπος όταν γεννιέται έχει μόνο έναν φόβο. Τον φόβο της επιβίωσης. 

Όταν βρεθούμε σε ένα πολύ μεγάλο ύψος νιώθουμε φόβο γιατί το σώμα γνωρίζει ότι αν πέσει δεν θα επιβιώσει. 

Αν βρεθούμε σε κατάσταση κινδύνου επίθεσης από ένα πολύ μεγάλο ζώο επίσης νιώθουμε φόβο γιατί το σώμα γνωρίζει την αδυναμία του απέναντι στις δυνάμεις και τις ικανότητες του ζώου. 

Ή σε περίπτωση επίθεσης από κάποιον άλλον άνθρωπο. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις εκκρίνεται μεγάλη ποσότητα αδρεναλίνης ή οποία προκαλεί υπερδιέγερση ώστε να ενταθούν οι φυσικές ικανότητες του σώματος ώστε να μπορέσει να αποφύγει την απειλή.

Ξαφνικά αποκτάμε τεράστια δύναμη για τα δικά μας δεδομένα, και ικανότητες πέραν του φυσιολογικού, όπως το να τρέξουμε απίστευτα γρήγορα ή το να ανεβούμε τάχιστα σε ένα δέντρο.

Οι ικανότητες αυτές διαρκούν μόνο όσο εκκρίνεται η κατάλληλη ποσότητα αδρεναλίνης. Μόλις η απειλή παρέλθει επιστρέφουμε στα φυσιολογικά επίπεδα.

Αυτός λοιπόν είναι ο μόνος δικαιολογημένος φόβος γιατί αφορά καθαρά την επιβίωση μας.

Όλα τα υπόλοιπα είναι φοβίες και δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης. Είναι "τεχνητοί" φόβοι, δημιουργημένοι συνήθως από κάποιους άλλους, που τις περισσότερες φορές αφορούν το μέλλον. Αυτό δεν μας αφήνει να είμαστε ισορροπημένοι στο παρόν.

Τα παιδιά που είναι από την φύση τους άφοβα, βομβαρδίζονται από το περιβάλλον τους καθημερινά με τον φόβο της οικονομικής ανασφάλειας, τον φόβο της έλλειψης, τον φόβο της καταστροφής, τον φόβο της μοναξιάς, τον φόβο της μη κοινωνικής αποδοχής, (ο κατάλογος είναι τεράστιος) με αποτέλεσμα να δημιουργούνται όλο και περισσότεροι τρομοκρατημένοι ενήλικες.

Η συνεχής έκθεση στον φόβο επίσης μας δημιουργεί αδικαιολόγητο θυμό, προκαταλήψεις, επιθετικότητα, μίσος. 

Όλα αυτά είναι δευτερογενή συναισθήματα και πηγάζουν όλα από τον φόβο.  

Ο φόβος είναι ακριβώς το αντίθετο συναίσθημα της αγάπης. 

Μέχρι τώρα όλοι πιστεύαμε ότι το αντίθετο της αγάπης είναι το μίσος.Το μίσος όμως είναι παράγωγο του φόβου κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε. Το μίσος προέρχεται από τον φόβο και αν δεν υπάρχει φόβος για κάτι, δεν μπορεί να εκδηλωθεί μίσος.

Θα μπορούσαμε να  παρομοιάσουμε το φόβο και την αγάπη με τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος με διαφορετικές πολικότητες.

Στη γλώσσα του σύμπαντος (δονήσεις- Hz) εκφράζονται ως η χαμηλότερη δόνηση (φόβος-μίσος) και η υψηλότερη δόνηση (αγάπη).

Ο φόβοι περιορίζουν την ζωή μας και την κάνουν μηχανική, βαρετή, γιατί νιώθουμε μονίμως ανασφαλείς. Δημιουργούν φραγμούς στην προσωπική μας ανάπτυξη και η ζωή μας δεσμεύεται. Ζώντας μια ζωή με φόβο, ζούμε μια ζωή με απόλυτη προσωπική μοναξιά.

Νιώθουμε αδύναμοι να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις της ζωής, δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε πλέον τι είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε από την ζωή μας, και σαμποτάρουμε όλες τις φιλοδοξίες μας.

Νιώθουμε εμπάθεια και ζήλια για τα τυχών επιτεύγματα του διπλανού μας, και αναλωνόμαστε σε καταστροφικές σκέψεις.

Δεν ξέρουμε ούτε οι ίδιοι τι θέλουμε και προσπαθούμε να αντλήσουμε λίγη ενέργεια μέσα από αρνητικές σκέψεις για το αντικείμενο της ζήλιας μας.

Καταλήγουμε να ζούμε μια ζωή συρρικνωμένοι και εγκλωβισμένοι στους λαβυρίνθους τους ίδιου του μυαλού μας.

Αφηνόμαστε έρμαια στους καθημερινούς βομβαρδισμούς φόβου από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το ίντερνετ, αλλά και τους ανθρώπους του άμεσου περιβάλλοντος μας.

Και κάπου εδώ κάνει την εμφάνιση της και η κατάθλιψη, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Και όλα αυτά, γιατί εμείς τα επιτρέπουμε, μη θέλοντας να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και της δημιουργίας της ζωής μας. Και επιτρέποντας στους όποιους άλλους να επηρεάζουν την ψυχολογία μας και τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε να βλέπαμε τον κόσμο και τον εαυτό μας.

Και είναι αδύνατον να βρούμε τον εαυτό μας και να δημιουργήσουμε οτιδήποτε καλό στην ζωή μας όταν επιτρέπουμε να ζούμε και να κινούμαστε σε αυτό το μοτίβο.

Ο φόβος είναι το κύριο εμπόδιο στην αυτογνωσία.

Το τίμημα που πληρώνουμε επιτρέποντας να ζούμε στον φόβο είναι πράγματι πολύ μεγάλο.

Μάρη Κουγιτάκη