Τίμα τον εαυτό σου

Όλοι μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, φοβόμαστε την αποτυχία και την απόρριψη. 

Ο τρόπος που μεγαλώσαμε συντελεί σε αυτό μιας και οι περισσότεροι από εμάς έμαθαν να βλέπουν την αποτυχία σαν αρνητικό γεγονός με αρνητικές συνέπειες. 

Η αλήθεια  όμως είναι ότι η απόρριψη μπορεί να ιδωθεί θετικά σαν μια ευκαιρία για μάθηση, εξέλιξη κι ενδυνάμωση. 
Για ν’αλλάξουμε τον τρόπο που τη βλέπουμε θα πρέπει να αναδομήσουμε τη χρόνια πεποίθηση ότι «η απόρριψη που δέχομαι είναι αρνητικό γεγονός και πιθανώς σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα».

Μάλιστα, η πεποίθηση ότι η απόρριψη σχετίζεται άμεσα με την προσωπική ανεπάρκεια μας είναι μια ερμηνεία η οποία , δε μας βοηθά σε τίποτα, ούτε καν στο να δουλέψουμε για την βελτιώσουμε.

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η απόρριψη που δεχόμαστε σαν άνθρωποι δεν είναι μέτρο της αξίας μας ή της μελλοντικής μας επιτυχίας. 

Όποιον και να ρωτήσουμε, θα διαπιστώσουμε ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο έχει βιώσει κάποιο βαθμό απόρριψης. Η αξία που έχουμε σαν άνθρωποι δεν είναι διαπραγματεύσιμη ούτε εξαρτάται από τον αριθμό των λαθών και των αποτυχιών μας.

Χρειάζεται να προσπαθούμε ξανά. 
Κάθε φορά που αποτυγχάνουμε τον στόχο μας. 
Να βλέπουμε τι μπορούμε να μάθουμε και ν’αλλάξουμε. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε, αρκεί να έχουμε υπομονή και να μην κριτικάρουμε αρνητικά τον εαυτό μας.

Όποιος αμφισβητεί τον εαυτό του υπονομεύει τις δυνατότητες και ικανότητές του, και έχει πιο σπάνια την ευκαιρία να επιτύχει τους στόχους του. 

Με αυτό τον τρόπο, δεν δίνει στον εαυτό του την ευκαιρία να νιώσει αναγνώριση, ικανοποίηση και θαυμασμό, κι έτσι η αυτοπεποίθηση παραμέ­νει χαμηλή. 

Το να καθόμαστε και να αναπολούμε τα προηγούμενα και τις όποιες αποτυχίες, αυτό δεν είναι κίνηση, αυτό είναι στάση. 

Και η στάση δεν είναι ζωή. Είναι θάνατος.

Ένας φαύλος κύκλος που μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. 

Εάν η απόρριψη μας σταματά από το να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας, τότε παραμένουμε στάσιμοι. 

Εάν όμως δούμε την όποια αποτυχία σαν ένα βήμα προς την επιτυχία, εάν χρησιμοποιήσουμε την απόρριψη για να δούμε τι μπορούμε να μάθουμε και τι μπορούμε να αλλάξουμε για να γίνουμε καλύτεροι, τότε παύουμε να τη φοβόμαστε, την κάνουμε «φίλη» που μας οδηγεί στη βελτίωση.

Μόνο όταν κινούμαστε προς τα εμπρός, μόνο όταν δεν εστιαζόμαστε στα προβλήματα, αλλά στις λύσεις τους και ψάχνουμε να βρούμε αυτές τις λύσεις, αποδεχόμενοι το πρόβλημα, αποδεχόμενοι εμάς, αποδεχόμενοι την όλη κατάσταση, χωρίς οργή και χωρίς θυμό, μόνο τότε ζούμε πραγματικά.

Είναι απόλυτα απαραίτητη η καλή γνώση του εαυτού μας και η εκτίμηση γι’ αυτό που είμαστε. Όχι για κάποιο εξιδανικευμένο κατασκεύασμα που αξίζει μόνο υπό όρους, ούτε για μια εικόνα ενός εαυτού που ανταποκρίνεται σε αυτό που περιμένουν οι άλλοι, αλλά γι’ αυτό τον καθημερινό, αληθινό εαυτό, που έχει αδυναμίες και προσόντα, νευρώσεις και μεγαλοσύνη, και ιδιαίτερα χαρίσματα.

Αυτό μας δίνει δύναμη και αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για να είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας και να αισθανόμαστε επαρκείς, ώστε να πετυχαίνουμε τους στόχους μας. 

Έτσι, κάθε φορά που κάνουμε ένα λάθος, κάθε φορά που ξαναρχίζουν οι αμφιβολίες και οι αρνητικές σκέψεις, ας προσπαθήσουμε να μην απογοητευτούμε και κυρίως να μην «τα βάλουμε» με τον εαυτό μας.

Ας καταλάβουμε επιτέλους την πιο θεμελιώδη αρχή από όλες. 

Οτι ακόμα κι αν έχουμε την αποδοχή των άλλων, ουσιαστικά δεν την χρειαζόμαστε για να ξέρουμε ότι αξίζουμε. 

Αξίζουμε σαν άνθρωποι έτσι κι αλλιώς. 

Αξίζουμε την ευτυχία έτσι κι αλλιώς. 

Αξίζουμε την αγάπη. 

Εάν δεν πιστέψουμε ότι είναι όντως έτσι, ο φόβος της απόρριψης θα είναι πάντα ριζωμένος μέσα μας γιατί θα ψάχνουμε την εξωτερική αποδοχή για να βιώσουμε εσωτερική αποδοχή.

Η αποδοχή του εαυτού μας, μας δίνει έμπνευση. 

Η δύναμη μας προέρχεται από την ίδια την ύπαρξη μας.

Ας φροντίσουμε λοιπόν τον εαυτό μας, μην περιμένουμε να το κάνουν οι άλλοι για εμάς.

Ας επιτρέψουμε να ακούσουμε τις απόψεις και τις αντιρρήσεις των άλλων ανθρώπων χωρίς κράτημα μνησικακιών, και ας μάθουμε να αναπτύσσουμε την ανοχή μας.

Μάρη Κουγιτάκη