Που υπάρχεις?

Αν ξεκινήσουμε από την προϋπόθεση ότι είμαστε μέρος του συμπαντικής ιδιοφυίας, όταν αυτο-υποβιβαζόμαστε δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να μειώνουμε αυτήν την άπειρη συμπαντική ιδιοφυία.

Μεγαλώνουμε και εκπαιδευόμαστε να κάνουμε πράγματα που μας κάνουν αρεστούς στους άλλους. Για να μην μας κρίνουν, να μας αγαπούν,  να μην μας απορρίψουν, να μην μείνουμε μόνοι.

Ξεχνάμε τον εαυτό μας και σιγά σιγά μαθαίνουμε να ζούμε μια καθημερινότητα και μια ζωή που μας ζορίζει, μας δυσκολεύει. Συμπεριφερόμαστε όπως "πρέπει", συμπιεζόμαστε στις συνθήκες για την οικογένεια, για τα παιδιά, για τη μαμά, γιατί έτσι είναι το "σωστό", γιατί έτσι κάνουν όλοι.

Μήπως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πιά οτι το πιο επώδυνο πράγμα είναι χάσουμε τον εαυτό μας, αγαπώντας και ξεχωρίζοντας όλους τους άλλους πάρα πολύ, και ξεχνώντας οτι είμαστε και εμείς ξεχωριστοί?

Στο τέλος της κάθε ημέρας έχουμε ποτέ σκεφτεί τι κάναμε σήμερα για εμάς; Όταν το βράδυ που ξαπλώνουμε βγάλουμε τον εκάστοτε ρόλο από πάνω μας τι μένει? 

Άραγε αναγνωρίζουμε αυτό που μένει; Που είμαστε εμείς μέσα σε όλο αυτό?

Το πρώτο και βασικότερο που χρειάζεται να καταλάβουμε είναι οτι είναι αδύνατο να αγαπήσουμε σωστά και ισορροπημένα τους άλλους, εάν πρώτα δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας. 

Δεν βρισκόμαστε πάνω στον πλανήτη για να ευχαριστήσουμε κάποιον άλλον.  

Εάν δεν είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό που είμαστε εσωτερικά δεν θα είμαστε ποτέ ευτυχισμένοι σε καμία μακροχρόνια σχέση, με τον οποιονδήποτε άλλο.

Σίγουρα όλοι κάναμε "λάθη", δώσαμε "αγώνες" και ενδεχομένως και να μετανιώσαμε για πράγματα που κάναμε στο παρελθόν. 

Αλλά εμείς σήμερα δεν είμαστε τα "λάθη" μας, δεν είμαστε οι "αγώνες" μας. Είμαστε εδώ, ΤΩΡΑ, με τη δύναμη να διαμορφώσουμε την ζωή μας και το μέλλον μας. 

Αν αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας με αγάπη, και αν το ευγνωμονούμε που μας οδήγησε σε αυτή τη νέα συνειδητοποίηση των πραγμάτων, θα μπορέσουμε να επικεντρωθούμε πλέον στο τι θέλουμε, τι νιώθουμε, τι ονειρευόμαστε.

Δεν χρειάζεται να τιμωρούμε τον εαυτό μας επειδή δεν τα καταφέραμε καλύτερα. Σίγουρα κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε την εκάστοτε στιγμή.

Άραγε αν μιλούσαμε σε κάποιον άνθρωπο που αγαπάμε, όπως για παράδειγμα στον καλύτερό μας φίλο, θα του συνιστούσατε ποτέ να ζει βυθισμένος στο άγχος και τη στεναχώρια? 
Θα του χτυπούσαμε τα "λάθη"? 
Θα του επιβαιβαιώναμε την "ανικανότητα" του?

Γιατί δεν συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας σαν να είναι αυτός ο καλύτερος μας φίλος?

Γιατί δεν χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις με τις οποίες θα απευθυνόμασταν στο αγαπημένο μας πρόσωπο?

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει από το να συμπεριφερθούμε με αγάπη και κατανόηση στον εαυτό μας? 

Κάθε τι ξεχωριστό που έχει συμβεί στη ζωή μας έγινε για να μας προετοιμάσει για μια μεγάλη αλλαγή που πρόκειται να έρθει. Για να πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις.Για να ξαναβρούμε την χαμένη μας μοναδικότητα.

Όλα όσα ζούμε, γίνονται για να στρέψουν την πορεία μας σε μια νέα κατεύθυνση που μας οδηγεί σε έναν δρόμο που μας ταιριάζει. 

Μπορεί να μη τα βλέπουμε ή να μην τα καταλαβαίνουμε όλα τη στιγμή που γίνονται, και μπορεί αυτό να είναι δύσκολο για εμάς, όμως χρειάζεται να καταλάβουμε αυτό. Οτι είναι απόλυτα απαραίτητη η καλή γνώση του εαυτού μας και η εκτίμηση γι’ αυτό που είμαστε. Η γνώση και αποδοχή του εαυτού μας, μας δίνει έμπνευση. Η δύναμη μας προέρχεται από την ίδια την ύπαρξη μας. Ας φροντίσουμε λοιπόν τον εαυτό μας.

Οι ζωές μας βελτιώνονται μόνο όταν παίρνουμε ρίσκα και το πρώτο και το πιο δύσκολο ρίσκο που πρέπει να πάρουμε είναι το να γίνουμε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.

Η πραγματική θεραπεία συμβαίνει όταν μπορούμε να φανταστούμε ένα νέο μέλλον για τον εαυτό μας, το οποίο να μας προκαλέσει ενθουσιασμό.

Ας αγαπήσουμε επιτέλους τον εαυτό μας.Αυτή είναι η μόνη αγάπη που δεν θα μας προδώσει ποτέ.

Μάρη Κουγιτάκη