Αναθεώρησε

Οι περισσότεροι από εμάς μαθαίνουμε από νωρίς οτι είμαστε "άτυχοι" δίνοντας τεράστια σημασία σε αυτά που μας λένε οι άλλοι, αρχής γενομένης των γονέων μας.

Μας προτρέπουν να μην ακούμε την εσωτερική μας φωνή αλλά να ζούμε σύμφωνα με τις ανάγκες τις προσδοκίες και τις επιθυμίες των άλλων.

Και συνήθως στην παιδική και εφηβική ηλικία αυτό προκαλεί συγκρούσεις και έντονες αντιπαραθέσεις με το περιβάλλον μας διότι τα παιδιά διαισθητικά γνωρίζουν ότι όλα αυτά είναι λάθος.

Επιπλέον αργότερα στην κοινωνία για να ενταχθούμε πρέπει να είμαστε σαν κι αυτούς, να πιστεύουμε αυτό που πιστεύουν και να κάνουμε αυτό που "πρέπει".

Και φυσικά να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε καμία "τύχη". Η ανασφάλεια μας να είναι τόση ώστε να μην τολμήσουμε ποτέ να βγάλουμε το κεφάλι από τη σακούλα και να δούμε γύρω μας.

Μας φαίνεται πιο φυσιολογικό να είμαστε άτυχοι παρά τυχεροί.

Μια σύνηθες φράση που χρησιμοποιούμε όλοι πολύ συχνά είναι το "ποιός έχασε την τύχη του για να την βρω εγώ".

Όπως πολύ συχνά βλέπουμε κάποιους ανθρώπους και σκεφτόμαστε ότι έχουν όλη την τύχη με το μέρος τους.

Ο παράγοντας "τύχη" δεν υπάρχει. Η ζωή είναι δημιουργία και όχι τυχαία γεγονότα.

Ο όρος "τύχη" δημιουργήθηκε για να εκφράσει τη μη αντίληψη μας ότι όλα είναι δικά μας δημιουργήματα.

Αυτός που ενδόμυχα πιστεύει ότι είναι άτυχος θα βιώσει αυτό ακριβώς, την α-τυχία. Και το αντίθετο φυσικά.

Οι λεγόμενοι "τυχεροί" είναι αυτοί που πιστεύουν ότι είναι τυχεροί.

Είναι ο νόμος του αίτιου και του αιτιατού και δε μπορεί να γίνει διαφορετικά.

Η πίστη στην αδυναμία και τη μη τύχη είναι ο απόλυτος έλεγχος πάνω μας. Και εδώ είναι η πρόκληση μας. Η υπέρβαση που πρέπει να γίνει.

Όταν και αν καταφέρουμε να το αλλάξουμε αυτό, δηλαδή να καταλάβουμε και να πιστέψουμε ότι έμεις έχουμε τη δύναμη και εμείς δημιουργούμε τα πάντα, θα δούμε ότι η ζωή θα αρχίσει να ξεδιπλώνεται με απρόβλεπτους τρόπους.

Και όλα αυτά τα προκαλεί η δημιουργική σκέψη, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίσουμε να κάνουμε τα πράγματα με τον τρόπο που τα κάναμε μέχρι τώρα.

Παλιές συνήθειες και νοοτροπίες που προάγουν το φόβο δε μας εξυπηρετούν.

Αν απο δω και στο εξής σκεφτόμαστε και πράτουμε με το δικό μας τρόπο ότι κι αν σημαίνει αυτό, θα δημιουργούμε αυτό ακριβώς που πιστεύουμε ότι αξίζουμε.

Και το πρώτο βήμα για την έξοδο από το λούκι είναι να σταματήσουμε την τρεχάλα και να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλουμε. Με ειλικρίνεια.

"Ακούγοντας" προσεκτικά. 

Γιατί ο κάθε ένας από εμάς δικαιούται να είναι αυτό που ΕΙΝΑΙ και να γίνει ότι επιλέξει.

Μάρη Κουγιτάκη