Μην εστιάζεις στον θόρυβο

Όλοι μας, από την αρχή της ζωής μας, συνεχώς διδασκόμαστε να δίνουμε μεγάλη σημασία στη γνώμη των άλλων και εκπαιδευόμαστε σε πάρα πολλούς τρόπους αναζήτησης της αποδοχής τους.

Συχνά αλλάζουμε την άποψη μας, ή ακόμη και τα ίδια τα πιστεύω μας, επειδή κάποιος δεν τα εγκρίνει.
Μαθαίνουμε από νωρίς να κολακεύουμε κάποιον για να τον κάνουμε να μας συμπαθήσει, να νιώθουμε απογοήτευση όταν κάποιος διαφωνεί μαζί μας, και συχνά νιώθουμε οτι μας πρόσβαλλαν ή μας υποτίμησαν όταν δεχόμαστε αρνητική κριτική.

Συν τω χρόνω, αυτό εγκαθίσταται στα βάθη του ψυχισμού μας και από εκεί και πέρα γίνεται σχεδόν αδύνατον να μην μας πληγώνει η αρνητική κριτική.
Ανεξάρτητα από το πόση αυτοπεποίθηση έχουμε, ακόμα και αν έχουμε αποδεχτεί και αγαπήσει τον εαυτό μας ολοκληρωτικά, είναι σχεδόν αδύνατον να μην μας επηρεάζει έστω και λίγο η αρνητική γνώμη των άλλων. Τα σκληρά και απαξιωτικά λόγια λυγίζουν σχεδόν όλους μας.

Ακόμα και αν είμαστε δυνατοί και "δουλεμένοι" κάποια λόγια πάντα θα βρίσκουν τον στόχο τους, γιατί δεν κανείς δεν έχει αποκτήσει απόλυτη ανοσία στην αρνητική γνώμη των άλλων, ειδικά όταν είναι κακοήθης.

Μήπως τώρα είναι η ώρα να κάνουμε κάτι γι' αυτό?
Μήπως κουραστήκαμε?
Μήπως υπάρχει ένα εσωτερικό κάλεσμα που κλωτσάει μέσα μας και μας κάνει αφόρητη αυτήν την κατάσταση?

Τι θα μπορούσαμε όμως να κάνουμε?

Αρχικά χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι και εμείς έχουμε πολύ συχνά την ίδια συμπεριφορά. Το να κρίνουμε αυτομάτως αρνητικά τους άλλους, ειδικά όταν τίθεται θέμα ζήλιας για αυτά που έχουν ή για την όποια επιτυχία τους, είναι κάτι που μας βγαίνει φυσικά κι αβίαστα.
Είναι ένα από τα όχι και τόσο καλά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, και το κάνουν και οι "καλύτεροι" άνθρωποι στον κόσμο, πιστέψτε με.

 Αντιθέτως, το να αφήσουμε το αρχικό αρνητικό συναίσθημα στην άκρη, και να δώσουμε χρόνο ώστε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να το ξανασκεφτεί πριν μιλήσει, είναι κάτι που το κάνουν ελάχιστοι από εμάς. Ουσιαστικά πληγωνόμαστε από αυτό που εμείς οι ίδιοι κάνουμε στους άλλους.

Το ιδανικό και το απόλυτα υγιές, θα ήταν να σεβόμασταν τους ανθρώπους γύρω μας και να φροντίζαμε οι πράξεις μας και τα λόγια μας να μην τους προκαλούν πόνο ή ακόμη και κακό.
Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η συμπεριφορά μας πρέπει να έχει ως άξονα την δική τους ικανοποίηση. Τα δικά μας πιστεύω είναι εκείνα που πρέπει να προβάλουμε στην ζωή, ακόμα και αν δυσαρεστήσουμε κάποιους.

Αρχής γενομένης λοιπόν, χρειάζεται αυτογνωσία και εργασία με τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να απαιτούμε να μην μας κάνουν αυτό που εμείς οι ίδιοι κάνουμε. Ούτε να μην μας φθονούν, εφ' όσον εμείς φθονούμε πρώτοι.

Κατά δεύτερον ας συνειδητοποιήσουμε οτι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να ξέρει τα πάντα για εμάς, και εμείς δεν ξέρουμε τα πάντα για κανέναν. Κανείς δεν ξέρει εμάς, καλύτερα από εμάς. Ο κάθε ένας έχει την δική του μοναδική προσωπικότητα, και τα δικές του ιδιαιτερότητες, οι οποίες συνήθως είναι τελείως διαφορετικές από αυτές των άλλων.

Τρίτον να χωνέψουμε οτι το γεγονός, πως η δική μας κοσμοθέαση είναι διαφορετική από την δική τους, και σε καμία περίπτωση αυτό δεν μας καθιστά "λιγότερους". Αντιθέτως, πολλές φορές μας καθιστά "περισσότερους", αλλά για να μπορέσουμε να το δούμε αυτό, χρειάζεται να έχουμε μια πραγματικά αντικειμενική εικόνα για τον εαυτό μας.

Επίσης θα μας βοηθούσε πολύ το να σκεφτούμε το πόσο σημαντική είναι για εμάς η γνώμη των άλλων, και γιατί.
Σε ποιούς τομείς φοβόμαστε περισσότερο την κριτική τους?
Μέχρι πού θα φτάναμε για να εξασφαλίσουμε την αποδοχή τους?

Κάθε φορά που κάποιος, μπροστά μας ή πίσω μας, μας απαξιώνει, χρειάζεται να ξέρουμε οτι μιλάει μέσα από το πρίσμα των δικών του περιορισμών και ανασφαλειών.
Δεν θα μας εξυπηρετήσει κάπου να του κάνουμε το ίδιο, το ιδανικό είναι να τον αγνοήσουμε και να το προσπεράσουμε.
Όταν πρόκειται για στάση και άποψη ζωής, δεν υπάρχουν και πολλά για τα οποία αξίζει να διαφωνήσουμε και να χαλαστούμε. Αυτό που είναι σωστό για εμάς, μπορεί να είναι λάθος για τον άλλον, και τούμπαλιν.

Αν είμαστε ώριμοι και συγκροτημένοι, σίγουρα είμαστε περισσότερο ανοιχτοί στην όποια τοποθέτηση των άλλων, και καταλαβαίνουμε οτι ο κάθε ένας βρίσκεται στο επίπεδο του, άρα μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα και την συμπεριφορά του μόνο όσο του επιτρέπει αυτό το επίπεδο.

Συνήθως, όταν κάποιος κοινωνεί την αλήθεια του, ή κάτι που ο ίδιος πιστεύει οτι μπορεί να βοηθήσει τους άλλους, ειδικά αν είναι πρωτοποριακό, σχεδόν πάντα χαρακτηρίζεται υπερφίαλος, νάρκισσος, εγωκεντρικός, μη ταπεινός, και πολλά άλλα, τα οποία το μόνο που κάνουν είναι να εξυπηρετούν την αίσθηση της μικρότητας εκείνου που τα ξεστομίζει.

Η έννοια της ταπεινότητας έχει διαστρεβλωθεί τελείως. Η συστολή και η εσωστρέφεια δεν είναι ταπεινότητα.

Ταπεινότητα σημαίνει Σοφρωσύνη, Γνώθι σ' Εαυτόν, Ψυχική Ωριμότητα και Ισορροπία με το περιβάλλον, και όχι αίσθηση μικρότητας, μη αξίας, και οσφυοκαμψίας.

Η ταπεινότητα λοιπόν, έχει λανθασμένα ταυτιστεί με την αφάνεια.
Δεν χρειάζεται να απολογούμαστε, ούτε να νιώθουμε συστολή για αυτό που είμαστε, τον τρόπο που υπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο, τον τρόπο που προβάλλουμε τον εαυτό μας προς τα έξω.

Είμαι ταπεινός, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση είμαι αόρατος, συρρικνωμένος ή ανύπαρκτος.
Για να επιτύχουμε όμως μία τέτοια νοητική στάση, η αίσθηση της αυταξίας μας είναι βασική προϋπόθεση.

Ευτυχώς έχουν περάσει πολλοί "ταπεινοί διάσημοι" από αυτόν τον κόσμο, (Nicola Tesla, Vilhelm Reich, Martin Louther King, John Lennon, Princess Diana, Nick Vuijich, και πολλοί άλλοι)  και μας έχουν διδάξει (πέραν του οτι τους πρωτοπόρους και τους "διαφορετικούς" πάντα τους λιθοβολούν) οτι για να συνεισφέρουμε στην αλλαγή και την εξέλιξη, δεν αρκεί απλά να υπάρχουμε, χρειάζεται να μην φοβόμαστε να εκτεθούμε, να μάθουμε να ξεπερνάμε γρήγορα το πάγωμα που μας προκαλεί η αρνητική κριτική, και να ανακτούμε την ισορροπία μας στον συντομότερο χρόνο, ώστε να έχουμε τις λιγότερες δυνατές απώλειες, και να συνεχίζουμε.

Μόνο όταν είμαστε "αόρατοι" δεν δεχόμεθα κριτική, γιατί ακριβώς δεν μας βλέπει κανείς.
Δεν είμαστε εδώ όμως για να μένουμε στην ανυπαρξία. Είμαστε εδώ για να αφήσουμε το στίγμα μας, για να βάλουμε το δικό μας μικρό λιθαράκι στην προσπάθεια να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος.

Ας είμαστε ο εαυτός μας, με τον μοναδικό τρόπο που μόνο εμείς ξέρουμε. Χωρίς «οδηγίες χρήσεως» και έτοιμες συνταγές, αλλά με σαφή βήματα, προκειμένου να φθάσουμε εκεί ακριβώς που χρειάζεται, με ευκολία και ασφάλεια. 

Χωρίς να αφήσουμε κανένα υπόλειμμα τοξικής ντροπής να μας εμποδίσει να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να εκφράζουμε όλο το δυναμικό μας.
Κάθε μέρα που ξημερώνει, ας επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι αυτός που είναι, κλείνοντας τα αυτιά μας, βρίσκοντας την ησυχία μέσα μας, και εκφράζοντας προς τα έξω χωρίς ντροπή, τα βάθη της ύπαρξης μας.

Μάρη Κουγιτάκη